بیخدایی کاذب

(ایدئولوژی های قُدسی جدید)

سرمایه داری و جامعه ی مصرفی

سرمایه داری  (کاپیتالیسم)

جامعه ی مصرفی، پیرترین دختر سرمایه داری

جامعه ی مصرفی، نظام نمادینی پدید آورده که در آن  محصول مصرفی تنها یک شیء نیست، بلکه نمادی است که شیئیت آن در مقابل نقش نمادین آن در درجه دوم اهمیت قرار می گیرد. آن چه به فروش می رسد یک تصویر است، یعنی مفهومی تقدس یافته مانند زیبایی، جوانی، تن رَسته، اغواگری، لیبیدو... که با بمباران مداوم تبلیغات و در قالب نشانه های گونه گون به ما قبولانده می شود.   

فکر کنید چرا گاهی عطر بی نشانی را نمی خرید؟ عطری که مشابه یک مارک معروف باشد، اما تبلیغاتی برایش نشده باشد، در یک بطری معمولی عرضه شود، و نام تجارتی درخشانی نداشته باشد؟ 

یکی از هنرهای دیگر جامعه ی مصرفی، تولید همواره ی نیاز های جدید است. یک کمپین تجاری هنگامی موفق است که به شما بقبولاند که نیازی به فلان کالا دارید:

"چطور می توانم بدون داشتن فلان محصول جدید به زندگی ادامه دهم؟"

روزهای مقدس ادیان  قدیمی، امروزه به اُکازیون  حراج های بزرگ و خریدهای همگانی تبدیل شده اند: روز والنتاین، روز مادر، روز پدر، هالوین، کریسمس ... .  

کودکان گروگان های جامعه ی مصرفی اند

ادیان قدیمی می دانستند چگونه بازار خود را گرم کنند: آنان کودکان ساده لوح و شکل پذیر را تحت تعلیم قرار می دادند و در شخصیت آنها رخنه می کردند. جامعه ی مصرفی نیز همین حربه کار را می کند. برای جامعه ی مصرفی، خردسالان بهترین "اهداف تجاری" هستند. در جهان کودک سالار امروزی، کودک اهرم فوق العاده قدرت مندی برای جهت دهی گزینش های مصرفی والدین است:

والدینی که آخرین بازیچه ی بازار را برای بچه هایشان نخریده باشند احساس شرم می کنند، چون همه ی همکلاسی های کودک دلبندشان  آن بازیچه را دارند!